رژیم بین المللی تحریم ایران: تحلیلی بر قطعنامه های شورای امنیت

چکیده تحریم های بین المللی به عنوان یک پدیده بین المللی دارای تاریخ تکاملی است. تحریم های جامعه ملل به عنوان نخستین تجربه تحریم های بین المللی دارای حداقلی از ویژگی های سازمان یافتگی است. تحریم های سازمان ملل متحد در دوران جنگ سرد در این ویژگی گامی به جلو بوده و نهایتاً تحریم های سازمان ملل متحد پس از جنگ سرد از سطح بالایی از سازما ن یافتگی برخوردار است؛ به گونه ای که می توان از آن ها با عنوان تکامل یافته ترین تحریم های بین المللی یادکرد. با توجه به اینکه تحریم های سازمان ملل متحد علیه ایران از سال 2006 آغاز می شود؛ بنابراین، یکی از مصادیق تحریم های بین المللی پس از جنگ سرد محسوب می شود. در این پژوهش با استفاده از نظریه رژیم های بین المللی به طور اعم و نظریه یانگ به طور اخص که رویکرد گروسیوسی دارد، تلاش کرده ایم تا سازوکارهای رژیم بین المللی تحریم و نیز رژیم بین المللی تحریم ایران را که اصلی ترین نمود آن در قطعنامه های شورای امنیت است، مشخص نماییم. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که رژیم بین المللی تحریم با سازوکارهای مشخص، دارای اجزای ماهوی، تصمیم گیری و اجرا و نظارت است و رژیم بین المللی تحریم ایران نیز دربردارنده همین اجزا است. در این رژیم اصول عدم اشاعه، کنترل تسلیحات و امنیتی کردن ایران تشکیل دهنده اصول حقوقی و سیاسی جزء ماهوی؛ قطعنامه های شورای امنیت تشکیل دهنده جزء تصمیم گیری و نهایتاً کمیته تحریم قطعنامه 1737، واحد مرکزی و گروه کارشناسان تشکیل دهنده جزء اجرا و نظارت این رژیم بین المللی محسوب می شوند. کلید واژه: رژیم های بین المللی، تحریم های بین المللی، قطعنامه های شورای امنیت، نظریه یانگ، عدم اشاعه